Belê, Kekê Medenî Avci jî konê xwe jinav kona barkır. Ezê pir berîya te bikim keko… Pir Bi rastî ji bo min ti tama Betlîsê nema û liber çavên min reş bû. Ev nivîsa li jêr di derheqa kek Medenî de beriya niha, hêj saxbû di sala 2014’ande hatibû nivîsandin û di pirtûka min ya bi navê “Mülteci Yaşamlar” de cî girtibû. Ezê hinekî bi were parve bikim. Daha öncede dile getirmiştim; Dost ve arkadaşlarımın, yakınlarımın ardından yazmayı pek sevmem. İnsanlar hayattayken birbirine değer vermeli. Öldükten sonra ah vahların hiçbir kıymeti harbiyesi yoktur. Ölünün ardından yazılanlar, söylenen sözler bana hep günah çıkartma izlenimi verir. Yanlış doğru bilmem ama oldum olası bu tür söylem ve yazılanlara böyle yaklaştım. Bu nedenle değer verdiğim dost ve yakınlarım daha sağken haklarında söylenmesi gereken bir şeyler varsa (ki her zaman söylenecek bir şeyler vardır) yazmaya gayret ederim. Nitekim, “Mülteci Yaşamlar” İsimli çalışmamam bu muhtevada bir çalışmadır. Henüz hayatta olan birçok dos
Pêkenok meriv ne tenê dikenînin. Heman demê aqil û hişên meriv jî di şixulînin û didin fikirandin. Şert û mercên demên siyasî, civakî tînin ber çav. Her wiha meriv kare qiyas û muqayese bike, mînak û ders bigre. Ev pêkenîna jêr li ser dema Padîşahî yê, dinav civaka Tirkan de hatiye gotin. Lê çaxê meriv dinêre rewş û helwesta siyasîyên wê demê û ên îro wek hevin. Ti ferq û cudatî tune ye. Îş û karê rêvebir û serokan şelihandin a gel e.... Her wiha ez bi vê pêkenokê him kenîyam him jî fikirîm. Hêvîdarim hun jî bi kenin û bifikirin. Dibên di wextê padîşahên Osmanîyan de wek îro aboriya dewletê pir xeter bûye. Xezîna vala bûye. Padîşah wezîrên xwe dide hev û dibêje; "Divê em çareyekê bibînin. Xezîna me valaye. Pere lazimin" Wezîrên wî difikirin ku çareyekê bibînin lê çiqas dipunijin jî ti çarê nabînin. Talî wezîrekî îxtiyar û bi tecrûbe(!) dibêje; "Mizgînîya min li we, min çare dît. Divê em bacên (vergî) nû derxin. Padîşah dibê "Ma tiştik maye ku me vergî nedanîye se